Ben Bir Yolculuk Yaptım

Uzakta, çok uzakta, geceleri gökyüzüne

           beyaz bir yangın gibi aydınlığı vurdu hava meydanlarının

ve kaçırdığım tirenler benden bir şeyler alıp

                                      pırıl pırıl daldı karanlığa,

ben bir yolculuk yaptım.

Ben bir yolculuk yaptım,

insanların gözleri bembeyazdı,

leş kokuyordu çürümüş sular.

Yalanın ve ahmaklığın bataklığını geçtim

                            adam boyu sazlıklarda kaybolmadan …

Ben bir yolculuk yaptım,

yumrukları sıska karınlarında ve iki büklüm oturan

yahut da rüzgarın önünde yalnayak koşan kadınlarla;

ölülerle birlikte

harp meydanlarında ve barikatlarda unutulmuş olanlarla.

Ben bir yolculuk yaptım,

asfaltı sabah aydınlığıyla ıslak

                                     şehirlerin içinde

                                     mahpusları taşıyan

                                                      kamyonlarla geçerek …

Ben bir yolculuk yaptım,

ne senin beyaz dişlerinde ezilen üzümlere doyabildim,

ne de kapalı bir yaz ikindisine benzeyen yatağına.

Ben bir yolculuk yaptım,

yepyeni yapılar vardı şantiyelerde,

genç bir çam gibi yemyeşildi ümit,

ve bin metre yerin altında

                insanların alnında yanıyordu grizu lambaları.

Ben bir yolculuk yaptım,

ayışığında, günışığında,

yağmurun ışığında,

dört mevsimle ve bütün zamanlarla birlikte,

böceklerle, otlarla, yıldızlarla birlikte

ve en namuslu insanlarıyla yeryüzünün,

yani bir keman gibi şefkatli,

henüz konuşamayan bir çocuk gibi merhametsiz,

henüz konuşamayan bir çocuk gibi cesur,

yani bir kuş kolaylığıyla ölmeye de

                                   bin yıl yaşamaya da hazır…

Nazım Hikmet Ran