Son Otobüs - Pırağ, 21 Temmuz 957

Gece yarısı. Son otobüs.

Biletçi kesti bileti.

Beni ne bir Kara haber bekliyor evde,

ne rakı ziyafeti.

Beni ayrılık bekliyor.

Yürüyorum ayrılığa korkusuz

                                   ve kedersiz.

İyice yaklaştı bana büyük karanlık.

Dünyayı telaşsız, rahat

                                   seyredebiliyorum artık

Artık şaşırtmıyor beni dostun kahpeliği,

                                       Elimi sıkarken sapladığı bıçak.

Nafile, artık kışkırtamıyor beni düşman.

Geçtim putların ormanından

                       baltalayarak

                  ne de kolay yıkılıyorlardı.

Yeniden vurdum mihenge inandığım şeyleri,

                     çoğu katkısız çıktı çok şükür.

Ne böylesine pırıl pırıl olmuşluğum vardı,

                                  ne böylesine hür.

İyice yaklaştı bana büyük karanlık.

Dünyayı telaşsız, rahat

                                 seyredebiliyorum artık.

Bakınıyorum başımı kaldırıp işten,

karşıma çıkıveriyor geçmişten

                                       bir söz

                                       bir koku

                                       bir el işareti.

Söz dostça

         koku güzel,

                el eden sevgilim.

Kederlendirmiyor artık beni hatıraların daveti

Hatıralardan şikayetçi değilim.

Hiçbir şeyden şikayetim yok zaten,

yüreğimin durup dinlenmeden

                            kocaman bir diş gibi ağrımasından bile.

İyice yaklaştı bana büyük karanlık.

Artık ne kibri nazırın, ne katibinin şakşağı.

Tas tas ışık döküyorum başımdan aşağı,

güneşe bakabiliyorum gözüm kamaşmadan.

Ve belki, ne yazık,

                     Hatta en güzel yalan

                         Beni kandıramıyor artık.

Artık söz sarhoş edemiyor beni,

ne başkasının ki, nede kendiminki.

İşte böyle gülüm,

İyice yaklaştı bana ölüm.

Dünya, her zamankinden güzel, dünya.

Dünya, iç çamaşırlarım, elbisemdi,

                             başladım soyunmağa.

Bir tiren penceresiydim,

                             bir istasyonum şimdi.

Evin içerisiydim,

                           şimdi kapısıyım kilitsiz.

Bir kat daha seviyorum konukları.

Ve sıcak her zamankinden sarı,

                            kar her zamankinden temiz.

Nazım Hikmet RAN